Kanina, nag-celebrate kami. Debut ni Marian. Ano, ang hyper ko lang. Gawa na rin siguro na tapos na 'yung Bio Lec and Lab exams. Eh, 'yun. Di, ang hyper ko. Tuwang-tuwa ako kay Mai. Ang ganda nya lang. Kahit na biglaan, at rush-rush lang mga nagawa namin for her, it seems na napasaya naman namin sya.

Naiinggit lang ako. Hindi dahil may surprise thing for her. Mas maayos pa nga 'yung akin nun, eh. Naiinggit ako, kasi, andun si Kuya whoever-that-is. Seems like, 'yun 'yung guy that likes Marian a lot. The whole time, andun s'ya, tahimik lang, pero, point is: andun s'ya. Tapos, syempre, naisayaw n'ya si Marian. Nung magkasama na actually sila, di na s'ya umalis sa tabi niya. Andun lang s'ya. Di sila nag-uusap, pero, point is: magkasama sila.

After nun, magkasama kaming lumabas ni Choi from NIGS. Well, well, well... Andun naman si Froi, sinusundo si Choi. (HAHAHA, funny lang, nagr-rhyme 'yung names nila.) Eh di, sawsaw na naman ako. Mga tatlo o apat na beses ng nangyari 'to. Sinusundo or hinahatid ni Froi si Choi, tas kasama rin ako. Kapag magkakasama kami, ako lang lagi 'yung maingay. Madaldal ako. Nagkukwento lang ako ng kung anu-ano. Di sila nakakapag-usap dahil sakin. Kasi, syempre, nagkukwento ako. Sumasagot naman sila, nakikitawa naman sila. Sabi nga ni Choi, "ako kasi ang boss." Pero, kahit ganun, magka-holding hands naman sila.


Sa tambayan naman, lagi kong nakikita sina Irah at ML. Ang sweet lang din nila... minsan. Minsan, nagkukulitan sila, nag-aaway. PERO, kahit na. Magkasama pa rin sila. Nakikita ko sina Gel at Albei, 'yung isa sakanila napapagod kakahintay / kakahanap sa isa. PERO, in the end, may dumarating, may nahahanap, nagkakasama sila.


Naiinggit ako. Naiinggit ako na may sumusundo sakanila, naghahatid.  Naiinggit ako na may kasama silang kumain. Naiinggit ako na may naghahawak ng kamay nila pag naglalakad. Naiinggit ako na may naghihintay sakanila after class. Naiinggit ako na every single day, may chance silang magkita at magkasama. Naiinggit ako na, kahit wala masyadong nangyayari sa buong araw, nagkasama naman sila. Naiinggit ako na, sila, may daily routines together. Naiinggit ako. Naiinggit talaga ako na magkakasama sila.

FUCK DISTANCE.

Pero, anong magagawa ko? Andito na 'ko, eh. LONG DISTANCE RELATIONSHIP. Ilalaban ko 'to. Kahit walang sumusundo at naghahatid sakin, kahit walang nagdadala ng pagkain sa dorm, kahit walang nag-aantay sakin after class, kahit wala akong ka-holding hands sa SC, kahit wala akong mahawakan at ma-hug na boyfriend ko every school day... Alam ko naman sa sarili ko, pinili ko pa ring maging boyfriend si Marcgell kasi mahal ko talaga s'ya. Hindi dahil nasanay akong kasama sya. Hindi dahil kaya niya akong sunduin at ihatid. Hindi dahil malapit siya, hindi dahil convenient.
Boyfriend ko siya, kasi, mahal ko siya.

Mahirap, kasi sobrang namimiss ko siya. Tapos ang hirap pa, kasi, hindi naman pwedeng every weekend andito siya, or andun ako. May org siya, may soro ako, may exams pag weekend, may exams pag monday... Mahirap mag-hanap ng time para magkasama kami. Pero, naipipilit pa rin naman namin. It makes it more special, too. It's because we don't always see each other that we value our little time together. There's no time for anything else but love.

Labels: #update, %taglish, `me

Kanina, nag-celebrate kami. Debut ni Marian. Ano, ang hyper ko lang. Gawa na rin siguro na tapos na 'yung Bio Lec and Lab exams. Eh, 'yun. Di, ang hyper ko. Tuwang-tuwa ako kay Mai. Ang ganda nya lang. Kahit na biglaan, at rush-rush lang mga nagawa namin for her, it seems na napasaya naman namin sya.

Naiinggit lang ako. Hindi dahil may surprise thing for her. Mas maayos pa nga 'yung akin nun, eh. Naiinggit ako, kasi, andun si Kuya whoever-that-is. Seems like, 'yun 'yung guy that likes Marian a lot. The whole time, andun s'ya, tahimik lang, pero, point is: andun s'ya. Tapos, syempre, naisayaw n'ya si Marian. Nung magkasama na actually sila, di na s'ya umalis sa tabi niya. Andun lang s'ya. Di sila nag-uusap, pero, point is: magkasama sila.

After nun, magkasama kaming lumabas ni Choi from NIGS. Well, well, well... Andun naman si Froi, sinusundo si Choi. (HAHAHA, funny lang, nagr-rhyme 'yung names nila.) Eh di, sawsaw na naman ako. Mga tatlo o apat na beses ng nangyari 'to. Sinusundo or hinahatid ni Froi si Choi, tas kasama rin ako. Kapag magkakasama kami, ako lang lagi 'yung maingay. Madaldal ako. Nagkukwento lang ako ng kung anu-ano. Di sila nakakapag-usap dahil sakin. Kasi, syempre, nagkukwento ako. Sumasagot naman sila, nakikitawa naman sila. Sabi nga ni Choi, "ako kasi ang boss." Pero, kahit ganun, magka-holding hands naman sila.


Sa tambayan naman, lagi kong nakikita sina Irah at ML. Ang sweet lang din nila... minsan. Minsan, nagkukulitan sila, nag-aaway. PERO, kahit na. Magkasama pa rin sila. Nakikita ko sina Gel at Albei, 'yung isa sakanila napapagod kakahintay / kakahanap sa isa. PERO, in the end, may dumarating, may nahahanap, nagkakasama sila.


Naiinggit ako. Naiinggit ako na may sumusundo sakanila, naghahatid.  Naiinggit ako na may kasama silang kumain. Naiinggit ako na may naghahawak ng kamay nila pag naglalakad. Naiinggit ako na may naghihintay sakanila after class. Naiinggit ako na every single day, may chance silang magkita at magkasama. Naiinggit ako na, kahit wala masyadong nangyayari sa buong araw, nagkasama naman sila. Naiinggit ako na, sila, may daily routines together. Naiinggit ako. Naiinggit talaga ako na magkakasama sila.

FUCK DISTANCE.

Pero, anong magagawa ko? Andito na 'ko, eh. LONG DISTANCE RELATIONSHIP. Ilalaban ko 'to. Kahit walang sumusundo at naghahatid sakin, kahit walang nagdadala ng pagkain sa dorm, kahit walang nag-aantay sakin after class, kahit wala akong ka-holding hands sa SC, kahit wala akong mahawakan at ma-hug na boyfriend ko every school day... Alam ko naman sa sarili ko, pinili ko pa ring maging boyfriend si Marcgell kasi mahal ko talaga s'ya. Hindi dahil nasanay akong kasama sya. Hindi dahil kaya niya akong sunduin at ihatid. Hindi dahil malapit siya, hindi dahil convenient.
Boyfriend ko siya, kasi, mahal ko siya.

Mahirap, kasi sobrang namimiss ko siya. Tapos ang hirap pa, kasi, hindi naman pwedeng every weekend andito siya, or andun ako. May org siya, may soro ako, may exams pag weekend, may exams pag monday... Mahirap mag-hanap ng time para magkasama kami. Pero, naipipilit pa rin naman namin. It makes it more special, too. It's because we don't always see each other that we value our little time together. There's no time for anything else but love.

Labels: #update, %taglish, `me